อานิสงค์ของการอ่านหนังสือสมัยเด็ก ทำให้ผมรู้จักนักเขียนนักเลงกลอนมากมายหลายคน ครั้งหนึ่งอ่านไปเจอเรื่องของ "สองกุมารสยาม" จากคณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร ที่เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เรียนมัธยมจนแก่เฒ่ามาด้วยกันถึงทุกวันนี้ ครับผมหมายถึง "ขรรค์ชัย บุนปาน" กับ "สุจิตต์ วงศ์เทศ" ซึ่งสมัยเป็นหนุ่มถือว่าเฟี้ยวฟ้าวมากในแวดวงวรรณกรรมโดยเฉพาะเรื่อง "ชานหมากนอกกระโถน"
สมัยเรียนมัธยมหนังสือพิมพ์ที่ผมซื้ออ่านมีฉบับเดียวคือ สยามรัฐ ผมติดบทความ "ซอยสวนพลู" ของหม่อมราชวงศ์คิกฤทธิ์ ปราโมทย์ อย่างหนักไม่อ่านไม่ได้ ผลที่ได้ตามมาคือได้อ่านข้อเขียนบทความจากนักเขียนนักวิจารณ์ระดับปรมาจารย์หลายท่าน รวมทั้งขรรค์ชัย บุนปาน กับ สุจิตต์ วงศ์เทศ ก่อนที่จะมาทำหนังสือพิมพ์มติชน ขอคุยอีกนิดว่าผมได้อ่านหนังสือพิพม์มติชนรายวันฉบับแรกที่หน้ารามฯ จำได้ว่าลงจากรถเมล์ก็เห็นที่แผงหนังสือเลยโลโก้เป็นรูปกุมารสยามตามฉายา
สุจิตต์ วงศ์เทศ มาสายโบราณคดีถนัดเขียนเรื่องศิลปวัฒนธรรม เขียนนิยายเรื่อง "ขุนเดช" โด่งดังมาก ส่วน ขรรค์ชัย บุนปาน เขียนบทความและบทกวีแนวลุกทุ่งลงในหนังสือพิมพ์หลายฉบับและมีวรรณกรรมวรรคทองที่ผมชอบมากชื่อ
"จากลูกชายกำนันถึงลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน"
๏ เลือดฝาดเอ็งเปล่งปลั่งก็ยังสาว
ลองแก่คราวขนาดยายจะไหวหรือ?
เสน่ห์ที่มิได้ทำจากน้ำมือ
สามสี่มื้อบอกตรงตรงก็คงคลาย
ข้าหลงรักก็เพราะเล็งเห็นเอ็งสวย
ปราศสิ่งช่วยเสริมให้ชวนใจหาย
วันแรกสึกออกมาก็ตาลาย
เอ็งกลับกลายเกินจริตแผกผิดคน
เรียนตัดเสื้อในเมืองเป็นเรื่องชอบ
ถูกระบอบขอบเขตของเหตุผล
เพราะคนเราไร้วิชาย่อมพาจน
ข้าไม่เถียงเอ็งด้นถูกหนทาง
สามเดือนเหมือนสามปีที่ข้าบวช
หัวใจรวดร้าวเลยยินเอ่ยอ้าง
ว่ารักชื่นสิจะชืดรสจืดจาง
เกือบแหกกลางพรรษาออกมาดู
เมื่อเห็นตาเคยซื่อกลับดื้อรั้น
ยิ่งเชื่อมั่นแน่ใจเอ็งหมายหลู่
น้ำตาแค้นตกในรินไหลพรู
อุตส่าห์สู้ห่วงหวงเท่าดวงใจ
สิ้นเอ็งแล้วข้าก็พร้อมจะยอมบ้า
ฆ่าเอ็งก็เหมือนฆ่าน้าผู้ใหญ่
ลูกกำนันบุญน้อยขอคล้อยไกล
ข้าไม่ใช่ลูกชายนายอำเภอ ! !
ขรรค์ชัย บุนปาน
No comments:
Post a Comment