"บทส่งท้ายปลายอีสาน"
-:กลอนแปดสุภาพ:-
๐จากนครพนม อาลัย ใจแทบขาด
เหมือนฟ้าฟาด พาดใน หทัยพี่
ลาแล้วหนา ฝั่งโขง เมืองคนดี
สง่าศรี สวยงาม ยามได้ยลฯ
๐ผ่านพระธาตุ ชุลีกร ตอนสายสาย
ให้สมหมาย ดังคิด สัมฤทธิ์ผล
ขับเรื่อยเรื่อย ตามทาง หว่างสกล
นฤมล คนดี ช่วยชี้ทางฯ
๐พอมาถึง มุกดาหาร สถานถิ่น
เป็นแดนดิน หมายปอง ที่หมองหมาง
พี่บุญน้อย ได้ยินชื่อ เพียงลางลาง
ดุจฟ้าขวาง กั้นไว้ ให้ไกลชมฯ
๐เขมราฐ ไม่แวะไป เพราะไกลนัก
อยากแวะพัก แต่ก็ไกล ใจขื่นขม
เปิดกระจก ปิดแอร์ รับสายลม
ใจระทม ตรมจิต คิดอาวรณ์ฯ
๐ถึงโขงเจียม เจียมใจ หทัยเศร้า
อยากจะเข้า เลี้ยวไป ตามลูกศร
ไปนอนเขื่อน เลื่อนลับ กับบังอร
สายสมร คนดี ศรีลาวัลย์ฯ
๐แต่เวลา ไม่อำนวย ระรวยรื่น
ไม่แช่มชื่น เป็นใจ ดังใฝ่ฝัน
นอนตัวเมือง อุบล ทนกัดฟัน
ไม่สุขสันต์ สมจิต ที่คิดเลยฯ
๐จากอุบล เข้าสุรินทร์ ถิ่นปราสาท
โอ้นงนาฏ หวานใจ ใยนิ่งเฉย
อยากแวะด่านฯ ช่องจอม ขอชมเชย
สุดเฉลย เอ่ยล้ำ จำต้องลาฯ
๐ถึงโคราช แดนดิน ถิ่นเมืองย่า
งามสง่า กว้างไกล ใจหรรษา
เข้าที่พัก อาบน้ำ ฉ่ำกายา
พอค่ำมา กินข้าวต้ม สุขสมใจฯ
๐ถึงครูต้อ ใกล้เพล เอนกายนั่ง
แล้วก็สั่ง เบียร์มา พาสุขใส
แกล้มสเต็ก ดื่มด่ำ ฉ่ำหทัย
จวบจนใกล้ บ่ายกว่า ลาจากจรฯ
๐ถึงกรุงเทพฯ เมืองกรุง จรุงจิต
รถเริ่มติด ส่งคนดี ศรีสมร
กลับถึงบ้าน เพียรพร่ำ ร่ำคำกลอน
ใจอาวรณ์ ถึงอีสาน หวานฉ่ำทรวงฯ
19/09/56 @ 16.45 น. ต๋อยครับ.
No comments:
Post a Comment